За прекарите

Прво бев Зоран и, како што знаете, Зоки Поки беше измислица на Лидија:

Не ќе постоеше Зоки Поки, ако не постоеше оваа Лидија. Оваа Лидија што е голема до моево колено и што има очи како џамлии.

Подоцна, благодарение на Лидија, повторно станав Зоран:

Но наеднаш, токму пред него, нешто како да ја запре и таа рече:

- О, Зо... Зоране...

И бев Зоран некое време, кога една вечер доаѓа Толе, напушен, среден - фрула. Ми дава една двојка и ми вели:

- Оваа специјално за тебе ја носам Зоране. Опасно добра ганџа.

И одиме да пушиме во градинката, на клупите. Седиме, се зезаме, муабет.

- Навистина добра, - велам јас - кај ја најде бе Толе? Мајстор си за ганџа значи: Толе Ганџа.

- Ако јас сум Толе Ганџа, - ми одговара Толе - ти си Зоки Коки... ебате џанакот...

И прснавме од смеење.

После некое време отидовме да се ладиме со пиво. Повеќето работи ги заборавивме, но прекарот ми остана. Сепак, за разлика од претходниот овој не го кажувам дома.