Зоки Коки беше в парк

Како да е тоа нешто ново. Јас и половина град. Штом времето затопли паркот е плен по земја. Висиме и ние таму. Градска оаза.

- Вчера некои фаци решиле да си поиграат со статуите во паркот. - ѝ раскажувам на Лидија. - Многу боја и железо.

- И сега како изгледаат? - ме прашува Лидија.

- Како некои инсталации. - одговарам јас. - Сепак, тешко е да се одреди дали станува збор за вандализам или за уметност.

- Моите графити што се?

Победува. Немам што да ѝ одговорам на ова.

Лежиме во тревата. Малку сме повнимателни во последно време откога некои кретени одлучија да кршат флаши во парков. Да ги видам тоа да го соберат со жица:

- Видов еден чичко. Леле колку беше смешен! Немаш друга работа, па со една жица ги буцкаше сите книвчиња што ги испуштаа децата. Потоа си ги ставаше во една кошница за да си ги носи дома.

Од некаде се слуша гитара и пеење. Доаѓа тоа време од ноќта. Кај и да е и дискотеките ќе почнат да рокаат со музика. Пивото ни е при крај и му пишувам SMS на Толе да донесе ако доаѓа:

2 piva za nas ako doagjash. Na staro mesto sme.

После неколку минути телефонот кратко ми заѕвонува. Толе потврдува. Јас легнувам на тревата. Лидија лежи до мене. Воздивнува:

- Така е ведро, а ѕвездите не се гледаат.

Се подисправам над неа:

- Твоите очи светкаат - и ја бакнувам на челото.

Легнувам до неа. Лежиме заедно и молчиме. Гледаме нагоре. Кога ќе стишаат блиските пијани пејачи, можам да ја чујам како дише. Јас и Лидија.

Некои кретени пробрчуваат со веспите како да се на трка. Доаѓа Толе. Пиеме пиво.